دولوکسین

دولوکستین دارویی است که برای درمان بیماری های اسکلتی عضلانی، افسردگی، اختلال اضطراب، فیبرومیالژیا و نوروپاتی محیطی دیابتی استفاده می شود. موارد مصرف خارج از برچسب دولوکستین شامل نوروپاتی محیطی ناشی از شیمی درمانی و بی اختیاری استرسی ادرار است.

دولوکستین

این دارو در دسته داروهای مهارکننده باز جذب سروتونین و نوراپی نفرین (SNRIs) قرار دارد. این فعالیت نشانه ها، مکانیسم اثر و موارد منع مصرف دولوکستین را به عنوان یک عامل ارزشمند در درمان چندین بیماری توصیف می کند.

دولوکستین بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی (MDD)، اختلال اضطراب فراگیر (GAD)، فیبرومیالژیا، نوروپاتی محیطی دیابتی، درد مزمن اسکلتی عضلانی، و شرایط مرتبط را درملن می کند.

دولوکستین علاوه بر خواص کلی SNRI، سطح دوپامین را نیز به ویژه در قشر جلوی مغز افزایش می دهد. با توجه به دخالت قشر جلوی مغز در افسردگی، اثرات دولوکستین در این ناحیه نیز به اثربخشی آن در درمان افسردگی کمک می کند. با این حال، مکانیسم اثر شامل مهار ناقلین دوپامین نمی شود.

دولوکستین به دلیل جذب خوب از راه خوراکی، معمولاً به شکل کپسول تجویز می شود و مصرف آن می تواند همراه یا بدون غذا باشد. دولوکستین نباید خرد یا جویده شود. با این حال، مطالعات نشان داده است که دولوکستین ممکن است تا 2 ساعت پس از باز شدن و پاشیدن روی آب سیب یا سس سیب پایدار بماند.

مکانیسم عمل

دولوکستین باز جذب سروتونین و نوراپی نفرین را مهار می کند، بنابراین دو مکانیسم درمانی را در یک عامل برای درمان افسردگی و اضطراب ترکیب می کند. همچنین، دولوکستین سطح دوپامین را در قشر جلوی مغز افزایش می دهد. مکانیسم اثر پشت افزایش سطح دوپامین شامل مهار ناقل نوراپی نفرین است. این ناقل ها تمایل زیادی به دوپامین دارند و در نتیجه توانایی انتقال دهنده بر روی دوپامین و نوراپی نفرین را دارد. بنابراین، مهار ناقل نوراپی نفرین می تواند منجر به افزایش دوپامین شود. این افزایش دوپامین به طور خاص در قشر جلوی مغز رخ می‌ دهد، جایی که ناقل‌ های دوپامین کمیاب هستند و باز جذب بیشتر به ناقل‌ های نوراپی نفرین وابسته است.

دولوکستین با افزایش فعالیت نورون‌ های نورآدرنرژیک و سروتونرژیک در مسیر نزولی ستون فقرات در شاخ پشتی، برای درمان حالت‌ های مختلف عصبی و درد مزمن عمل می‌ کند. این نورون‌ های نزولی فعالیت نورون‌ های شاخ پشتی را مهار می‌کنند و ورودی بیش از حد را از رسیدن به مغز سرکوب می‌کنند. فرضیه این است که کمبود این سیگنال های بازدارنده منجر به رسیدن ورودی اضافی به مغز می شود که به عنوان درد درک می شود.

درمان اختلال اضطراب (GAD)

60 میلی گرم می تواند در ابتدا تجویز شود، اما بسته به تحمل بیمار، 30 میلی گرم ممکن است یک بار در روز به مدت یک هفته تجویز شود، سپس دوز ممکن است به 60 میلی گرم یک بار در روز افزایش یابد. اگرچه مطالعات هیچ فایده اضافی برای دوزهای بالای 60 میلی گرم در روز نشان نداده اند، برخی از کارشناسان مزایای افزایش دوزهای بیش از 60 میلی گرم در روز را گزارش کرده اند.

درمان اختلال افسردگی (MDD)

40 تا 60 میلی گرم در روز می تواند در یک یا دو دوز منقسم تجویز شود. ممکن است لازم باشد که با 30 میلی گرم در روز به مدت یک هفته شروع شود و سپس ممکن است دوز به 60 میلی گرم در روز افزایش یابد. میزان نگهداری: 60 میلی گرم در روز. اگرچه مطالعات هیچ فایده اضافی برای دوزهای بالای 60 میلی گرم در روز نشان نداده اند، برخی از کارشناسان مزایای افزایش دوزهای بیش از 60 میلی گرم در روز را گزارش کرده اند.

مدیریت درد مزمن اسکلتی عضلانی

کمردرد : 30 میلی گرم را می توان یک بار در روز به مدت یک هفته تجویز کرد و در صورت تحمل به عنوان یک درمان کمکی تا 60 میلی گرم یک بار در روز افزایش داد. حداکثر دوز: 60 میلی گرم در روز.

زانو درد : 30 میلی گرم را می توان یک بار در روز به مدت یک هفته تجویز کرد و تا 60 میلی گرم یک بار در روز در صورت تحمل به عنوان یک درمان کمکی افزایش داد.

اثرات نامطلوب

عوارض جانبی جدی دولوکستین

• سندرم سروتونین
• بیماری کبدی
• سنکوپ
• سندرم ترشح نامناسب هورمون آنتی دیورتیک (SIADH)
• هیپوناترمی

عوارض رایج دولوکستین

• سردرد
• خواب آلودگی، خستگی
• حالت تهوع، خشکی دهان
• درد شکم، کاهش وزن
• بی خوابی، سرگیجه
• دیافورز
• کاهش اشتها
• مشکلات گوارشی

موارد منع مصرف

دولوکستین در بیماران با درمان همزمان یا در عرض دو هفته با مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAO)، گلوکوم زاویه بسته کنترل نشده یا حساسیت مفرط به دولوکستین منع مصرف دارد.

همچنین باید از مصرف دولوکستین در بیماران مبتلا به نارسایی کبدی یا اختلال عملکرد کلیوی شدید اجتناب شود. پزشکان همچنین باید از مصرف دولوکستین در بیمارانی که تحت درمان با لینزولید یا متیلن بلو داخل وریدی هستند به دلیل افزایش خطر ابتلا به سندرم سروتونین خودداری کنند.

بیماران باردار

دولوکستین از دسته C بارداری FDA است که به این معنی است که خطر رشد جنین را نمی توان رد کرد. در مطالعات تولید مثل حیوانات، دولوکستین اثرات نامطلوبی بر رشد جنین نشان داد. بنابراین، پزشک تنها در صورتی باید دولوکستین را تجویز کند که فواید بالقوه خطر احتمالی برای جنین را توجیه کند.

زنان شیرده

دولوکستین در شیر مادر ترشح می شود و ممکن است اثراتی در شیرخوار ایجاد کند. برخی از منابع تغذیه با شیر مادر را تنها در صورتی توصیه می کنند که RID کمتر از 5 درصد باشد، اگر مادر از داروهای روانگردان استفاده می کند.

صرف نظر از این، شیرخواری که توسط مادری که دولوکستین دریافت می کند، نیاز به نظارت بر تغییرات رفتاری، اختلال خواب، تغییرات تغذیه، رشد و تکامل عصبی دارد.

سالمندان

دولوکستین با چندین مورد از هیپوناترمی قابل توجه بالینی در بزرگسالان مسن همبستگی دارند. هنگام تجویز دولوکستین در جمعیت سالمندان احتیاط لازم است. با این حال، تنظیم دوز بر اساس سن بیمار لازم نیست.

هیچ پادزهری برای مصرف بیش از حد دولوکستین وجود ندارد. اگر بیمار مبتلا به سندرم سروتونین باشد، سیپروهپتادین و اقدامات خنک کننده ممکن است در نظر گرفته شود. بیماران با علائم حیاتی غیرطبیعی نیاز به نظارت دارند و موارد شدید ممکن است نیاز به مراقبت در ICU داشته باشد.

سخن پایانی

پزشکان باید قبل از شروع درمان و پس از آن به طور معمول فشار خون و موارد حیاتی را بررسی کنند. تغییرات در افکار خودکشی، به ویژه در هنگام شروع درمان، تغییر دوز، و پس از قطع درمان را کنترل کنید. تشدید افسردگی، تغییرات رفتاری مانند شیدایی و علائم ترک ناشی از قطع ناگهانی مصرف را تحت نظر بگیرید.

بیماران باید از نظر خونریزی غیر طبیعی تحت نظر باشند زیرا دولوکستین ممکن است تجمع پلاکتی را مختل کند. هنگام استفاده از داروهای ضد انعقاد یا داروهای ضد پلاکت همراه با دولوکستین باید احتیاط کرد.

داروهای ضد افسردگی از جمله دولوکستین ممکن است خطر تفکر و رفتار خودکشی را در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان جوانی که دارای اختلال افسردگی اساسی و سایر اختلالات روانپزشکی هستند، افزایش دهد. مشاهده دقیق و پیگیری معمول توسط پزشکان برای اطمینان از انطباق دارو و ایمنی بیمار ضروری است.

---